قدم به قدم خاک طلائیه خون شهیدی ریخته شده و تو نمیتوانی جایی قدم بگذاری و

با اطمینان بگویی اینجا کسی شهید نشده! پس خلع نعلین میکنی و پابرهنه بر خاک

مقدسی قدم مینهی که فقط ملائکه می دانند آنجا شهیدان با خدا چه سودایی

کردند...

طلائیه چه حس غریبی داری... دلم برایت تنگ می شود...

طلائیه!

با من سخن بگو و پرده از رازی بردار که سالها تو و خدای تو شاهد آن بوده اید.
طلائیه!
چقدر غمگینی. آن روز سرافراز و امروز سر به زیرانداخته ای. با کسی سخن نمی

گویی و سکوت پیشه کرده ای. اما سکوت تو بالاترین فریاد است و خفتگان را بیدار

می کند و بیداری را در رگهای انسانهای به ظاهر زنده می ریزد. اینجا همه از سکوت

 تو می گویند و من از سکونتی که در تو یافته ام و تا امروز چقدر از تو و نفس های

 طیبه ات، از تو و از رازهای سر به مهرت، از تو و مردان بی ادعایت که مس وجود را

به طلای ناب شهادت معامله کردند، دور بوده ام. چه احساس حقیری است در من

که توان شنیدن قصه های پرغصه ات را ندارم.